Bazı geceler vardır… Konuşmazsın. Sadece bakarsın tavana, yıldızlara, içindeki boşluğa. Çünkü kelimeler yetmez. Çünkü anlatmak, bazen susmaktan daha gürültülüdür. O an anlarsın ki, sessizlik de bir dildir. Ve bu dil, en çok kalbe hitap eder. Bir dua edersin… Sessizce. Kimse duymasın istersin, ama O duysun. Kalbinin en kırık yerinden, en umutlu cümleyi kurarsın. “Olur mu?” dersin. “Olursa güzel olur…” Çünkü insan, bazen sadece bir ihtimalle yaşar. Bir umutla, bir hayalle, bir “belki” yle. İnsan, bazen en çok kendine yabancı olur. Aynaya bakar ama tanımaz. Gülümser ama hissetmez. Çünkü içinde bir şey eksiktir. Adını koyamadığın, ama varlığını her an hissettiğin bir şey… Belki bir eksiklik, belki bir özlem, belki de sadece bir sessizlik. Ve sonra bir gün, biri gelir. Bir cümle kurar. Belki “Nasılsın?” der, belki sadece gülümser. Ama sen, o anda anlarsın: İnsan, insana iyi gelir. Bir kalp, başka bir kalbin ilacıdır. Ve bazen, bir tebessüm, bir ömürlük yükü hafifletir. Hayat, bazen bir mum gibi yanar. Işığıyla aydınlatır, ama kendinden eksiltir. Sen de öyle olursun. Birilerine ışık olurken, kendi karanlığını unutursun. Ama unutma… Her mum, bir gün tükenir. Ve tükenmeden önce, kendine de ışık olmayı öğrenmelisin. Belki de en çok, geceyi sevmelisin. Çünkü gece, insanın kendine en yakın olduğu zamandır. Kalabalıklar çekilir, gürültüler susar ve sen kalırsın… Kendinle. Kalbinle. Dualarınla. O an anlarsın ki, en büyük konuşmalar sessizlikte yapılır. En derin yaralar sessizlikte iyileşir. Ve en güzel dualar, sessizlikte büyür.