Bir Şeyler Eksik Ama Adını Koyamıyoruz Her gün aynı telaş… Aynı yollar, aynı yüzler, aynı cümleler. Herkes bir yere yetişiyor ama kimse gerçekten orada mı, emin değiliz. Konuşuyoruz, paylaşıyoruz, gülüyoruz; fakat içimizde tarif edemediğimiz bir boşluk var. Bir şeyler eksik ama adını koyamıyoruz. Belki de sorun zamanın hızında değil, bizim durmayı unutmuş olmamızda. Artık dinlemek yerine cevap vermeyi, anlamak yerine yargılamayı seçiyoruz. Haberler akıyor, felaketler sıradanlaşıyor, sevinçler bile kısa sürüyor. Alışıyoruz… En tehlikelisi de bu değil mi zaten? Bir mesajla mutlu oluyor, bir bildirimle üzülüyoruz. Hayat ekranlara sığarken, kalplerimiz gitgide daralıyor. Oysa bazen yapılması gereken tek şey; derin bir nefes almak, bir çayı yavaşça içmek ve “Ben gerçekten nasılım?” diye kendimize sormak. Belki her şeyi düzeltmek zorunda değiliz. Ama hissetmeyi, fark etmeyi ve insan kalmayı unutmamak zorundayız. Çünkü dünya değişmeden önce, insanın içi değişir.