Zaten Kimse Bir Yere Yetişemiyor Sabah sabah, şehir gürültüsü kulağına değmeden önce, biraz içinden geçeni duymaya ne dersin? Herkes bir yerlere koşturuyor. Kimse tam olarak nereye gittiğini bilmiyor gerçi; fakat telaş meşrudur diye, yürümek bile ayıp gibi artık. Hızlı yürüyen makbul, duran sanki sorunlu. Oysa bazı sabahlar, gözünü açınca ilk düşündüğün şey şu olmalı bence: > “Bugün acelem yok. Ve bu bir lüks değil, haktır.” Çünkü hayat, hep bir yerlere yetişmeye çalışırken kaçıyor elimizden. Trafikte, asansörde, çay kuyruğunda beklerken... bir bakıyorsun, ay bitmiş. Sonra yıl. Sonra bir de bakmışsın, ömrün aceleyle geçmiş. O yüzden bugün, şunu yapabilirsin mesela: Çayı iki dakika daha demli bırak. Pencereyi aç ve kuş seslerini dinle. İstersen dışarı çıkmadan önce sokaktaki ağaçla iki saniye göz göze gel. Kimse görmez merak etme, görse de anlamaz zaten Çünkü ne kadar hızlı olursan ol, bir şeyler yine de senden önce davranıyor bu hayatta: Gün batıyor mesela. Mevsim değişiyor. Marketteki fiyatlar anlık güncelleniyor. Sen “biraz yavaşladım” diyorsun, hayat araya birkaç sürpriz daha sıkıştırıyor. İşte bu yüzden, sakin olmak isyan değil. Bazen en güzel direniştir. Bugün hiçbir şey başarmasan da olur. Hatta biraz boş boş bakarsan, beynin teşekkür bile eder. Çünkü senin için değil, onun için de yorgun bu dünya.