Her insanın içinde farkında olmadığı yada farkında olmak istemediği bir çöl vardır. Bazı insanlar diğer insanlardan uzak durmak yada duygularını bastırmak için kendi çölüne sığınır. Ve o çölde kendisinden başka kimse ve kendi iç sesinden başka ses yoktur. Bu çöle insanın içindeki boşlukta denilebilir. İnsanoğlu genellikle bazı duygulara anlam veremediği için kendi iç dünyasına çekilir. Düşünüldüğünde saçma yada imkansiz gelebilir bu ama kendisini özel hissettiği birisi o çölde açmış bir papatya olabilir. Ve o papatya ya zarar gelmesin diye gündüzleri çöl sıcağına, geceleri ise ayaza maruz kalabilir. En son olarak şunu söylemek gerekir : Cahit Zarifoğlu'nun da dediği gibi insan bastırdığı duygunun esiri olur..
